Verassingen en nog wat meer toeristen ;)

Bonjoooour!!!

Vorige verslag is van (pas!) een maand geleden, en in de tussentijd is der wel weer t een en ander gebeurt. De vraag is natuurlijk of ik me dat allemaal nog kan herinneren, euh… We will see :)

Even kijken, het laatste verslag is van 11 december, en dat was op een zondag… Doordeweeks gebeurd er over het algemeen niet zo veel wat het vermelden waard is, dus dat deel kunnen we al overslaan. Het weekend erna, op de 18e ben ik met Joan (das Colin’s mamma) naar het strand geweest. Naja, strand… het was nog Forth River en dus nog niet echt zee, maar aangezien de rivier op dat punt we in zee uitmond is ie op dat punt echt super breed, dus kan het we als strand doorgaan. En t was eb, dus das nog een punt waarom t toch op een ‘echt strand’ lijkt. Foto’s vinden jullie onderaan ;)

Die week verder ook niet veel bijzonders – tot donderdag de 22e natuurlijk! Om even bij het begin te beginnen: moeders (en ja, de rest van de familie natuurlijk ook) wilde heel graag dat ik met Kerst naar huis kwam. Maar ik had zoiets van ja, dat kost weer allemaal extra geld en ik kan me hier in Edinburgh vast ook wel prima vermaken. Bovendien: iets meer als een maandje later zou ik weer thuis zijn, dus dat was ook niet zo lang meer. Maar uiteindelijk besloten om toch te gaan, tis tenslotte altijd leuk om iedereen weer te zien en het is gewoon ook altijd gezellig met Kerst. Een puntje: niet aan moeders vertellen! Dus ik het Erik alles geregeld… Het moest geheim blijven, maar uiteindelijk wist zo’n beetje iedereen het al – maar moeders nog steeds niet! Dus toen ze donderdag avond de 22e vrolijk thuis kwam, en het – naar haar idee – een avond als alle andere was, kreeg ze natuurlijk wel even een heul grote verassing… Haar gezichtsuitdrukking en wat ze toen zei (wat ik hier niet zal gaan herhalen) zal ik de rest van m’n leven blijven onthouden :p Ik heb dus gezellig thuis Kerst gevierd en natuurlijk heerlijk (en veeuull!!) gegeten. Leuk om iedereen weer te zien :)

En ja, uiteindelijk moet je toch ook weer terug naar huis… Dat was op dinsdag de 27e. De rest van die week niet vee meer gedaan, beetje niksen, beetje werken in de zoo – en toen was t alweer vrijdag avond en kon ik Nick ophalen van t vliegveld! En nee, das dus NIET m’n broertje, maar een van mijn matties van school die in Griekenland stage loopt. :) Hij vond t namelijk nogal stom dat ik in m’n eentje in Schotland oud & nieuw zou vieren, en hij in Griekenland… Dus vandaar dat ie dan maar deze kant op kwam – blijkbaar heeft die jongen geld teveel ofzo (he Nick?). In ieder geval: ik vond t wel koewl, dus in z’n tijd hier hebben we weer flink de toerist uitgehangen ;) Eerst op zaterdag, oudjaarsdag, zijn we onze dag begonnen met een echt, goed, heeeerlijk Scottish Breakfast xD (zie foto) Hierna zijn we naar Camera Obscura geweest. Dat is een soort van doe-museum met allemaal optische illusies. Ik ben niet zo’n museum mens, maar dit was toch wel leuk. We hadden erg veel lol in ieder geval :p Die avond natuurlijk aftellen naar t nieuwe jaar, en nee, dat hebben we niet gewoon thuis op de bank gedaan. We zijn tenslotte in Edinburgh en dus moet je dat wel op de gepaste manier vieren. Dus hebben we die avond staan springen in het centrum van de stad, samen met nog 80.000 andere mensen. Ze hadden verschillende life-podia met optredens (en wij stonden natuurlijk bij de beste, namelijk die met Keltische muziek :)), en natuurlijk om 00.00 FIREWORKS!!!! Werd afgeschoten vanaf t kasteel en was echt suuuuuper vet! Had alleen m’n kleine crappy camera bij, dus helaas geen foto’s. Maar t was spectaculair, geloof dat maar ;) Nadat het feest was afgelopen (en dat was al om 01.00 uur) zijn we nog naar het Hard Rock Cafe geweest, waar t opvallend rustig was, en hebben we daar nog wat nageborreld.

Volgende dag, of naja, paar uurtjes later op dezelfde dag, net wat je wilt, hebben we natuurlijk eerst uitgeslapen :p Hierna weer terug naar het centrum, waar we met een gids naar The Real Mary’s Kings Close zijn geweest. Om uit te leggen wat dit precies is, even een klein stukje geschiedenis (kijken of ik wel goed genoeg heb opgelet…) Het centrum van Edinburgh is gebouwd op een heuvel, en vroeger (Middeleeuwen dacht ik zo) liepen er vanaf de hoofdstraat allemaal kleine straatjes (een zgn. “close”) vanaf die hoofdstraat naar beneden. In die straatjes woonden een heuleboel mensen in kleine huisjes / kamers, in gebouwen van soms wel 13 verdiepingen hoog. Op een gegeven moment besloot een of andere pipo dat ze daar vanaf wilden ofzo, en dus hebben ze toen de bovenste gedeeltes van die huisjes gesloopt, en er een nieuw, groot gebouw bovenop gebouwd. Maar de onderste lagen zijn dus nog gewoon blijven bestaan! En dat is dus The Real Mary’s Kings Close: een van die steegjes waar nog steeds die kleine huisjes te bezichtigen zijn – maar waar nu dus wel zo’;n groot gebouw bovenop is gebouwd. En nee, er wonen nu geen mensen meer natuurlijk. Was echt heel vreemd om te zien, en ook raar om te bedenken dat daar echt mensen hebben gewoond, zelfs nog toen dat grote gebouw er boven op was gezet, gewoon omdat ze niet weg wilden… Helaas geen foto’s, want dat mocht niet. Flauw hoor…

Na onze close-tour hebben we een lekkere Britse lunch op: fish ’n chips en een fried mars bar! Dat eerste zullen jullie allemaal vast wel kennen (helaas kregen we het niet in krantenpapier…), dat tweede waarschijnlijk niet. Een fried mars bar maak je als volgt: pak een mars (ja, zo’n chocoladegeval in een zwart papiertje), haal de wikkel der af en doop de mars in een soort boter beslag. Vervolgens gooi je het in de frituur, even laten bakken, eruit halen, iets af laten koelen en opeten maar! Haha, en ja, tis kaai lekker! :p Als je wil weten hoe dat er dan uit ziet: zie foto. Na onze geweldig gezonde lunch zijn we naar Arthur’s Seat gegaan. T waaide echt suuuuper hard op de top, en t was koud, maar goed, je bent een Hollandse bikkel of je bent het niet. Bovendien was t stiekum ook wel heeel koewl (letterlijk en figuurlijk) met die wind. Omdat we pas zo laat weg waren gegaan konden we vanaf de top foto’s maken van Edinburgh die langzaam in t donker verdween. Tegen de tijd dat we weer beneden waren was het natuurlijk al stikkedonker… We besloten om dan, als we toch in t centrum waren, daar ook maar gelijk te eten, en dus zijn we weer teruggegaan naar het Hard Rock Cafe, waar we ieder een dikke hamburger met friet op hebben (zie foto). Oftewel, het was een gezonde start van het nieuwe jaar! Ahum ahum…

Die maandag hebben we een guided tour gedaan, en deze keer ging die naar Loch Lomond, als ik het goed heb het grootste meer van Schotland (loch = meer in het Gaelic). Overigens is der ook een heel koewl liedje (vind ik) geschreven over het meer – al gaat die niet echt over Loch Lomond, maar goed. Je vind het nummer op http://www.youtube.com/watch?v=P687O8JiDpU , samen met wat mooie plaatjes van Schotland :p Anyway, ook deze keer hadden we weer een briljante gids, Andy. Voor degene die erin geïnteresseerd zijn: Andy heeft, samen met z’n broers, ervoor gezorgd dat Schotland voor het eerst in 27 jaar weer eens van Australië heeft gewonen met rugby. Het ging namelijk zo: in de allerlaatse minuut van de blessuretijd kreeg Schotland (die maar net voorstond…) een penalty tegen. De Wallabie die de penalty mocht nemen kreeg hierdoor de kans om de wedstrijd voor Australië te winnen. Echter schoot ie meeeeteers naast, waardoor Schotland (die thuis speelde) dus won. Later heeft de betreffende speler in een interview gezegd dat hij werd afgeleid door vier zekere Schotse personen in een kilt die recht achter de goal zaten. Wat ze dan deden? Laten we het er op houden dat ze lieten zien dat het ECHTE schotten waren… En ja, Andy – onze tourgide – was er daar dus een van… xD Behalve dit soort niet zo to-the-point verhalen heeft Andy ook nog geprobeerd wat Schotse geschiedenis en cultuur bij te brengen, door ons mee te nemen naar t Wallace Monument (al gezien), Doune Castle (ook al gezien) en natuurlijk Loch Lomond zelf (nog niet gezien, maar ja, gewoon weer een meer tussen de bergen he). T was echt super leuk, met heerlijk Schots weer en mooie omgevingen ;)

Dinsdag gingen we naar de dierentuin – tenminste, dat was t plan… Echter, toen ik de gordijnen open deed was het eerste wat ik zag de trampoline van de overburen die aan vlieglessen begon. Nee, dit is niet gelogen: hij vloog. En besloot om tijdens z’n ontsnappingspoging ook maar het dak van een schuurtje en een stuk schutting mee te nemen… Voor degene die nog niet door hebben wat een vliegende trampoline in Schotland doorgaans betekend, dames en heren, dan nu een les voor u allen: als trampolines besluiten te gaan vliegen, dan stormt het buiten. En niet een beetje, nee, heeeel erg. Dus ik zag de bui (niet letterlijk, het waaide alleen maar een beetje) al hangen en had zo het donkerbruine vermoeden dat de dierentuin dicht zou zijn… En ja hoor, het lijkt wel alsof ik helderziend ben: eenmaal bij de zoo aangekomen, meeeep, dierentuin dicht. Dus ja, dan maar weer terug naar huis. ’s Middags samen met Colin en Michelle (en Nick natuurlijk, die was er ook nog steeds) naar Saigon Saigon, een Chinees restaurant waar je ECHT chinees eten krijgt en alleen met stokjes kunt eten (volgens mij heb ik al eerder over dat restaurant verteld).Dat zouden we eigenlijk woensdag doen, maar ja, nu de dierentuin niet doorging moesten we dat dus verplaatsen naar de volgende dag. Maar ja, wat gaan we dan smiddags doen? Want die storm stond tenslotte niet in onze planning… Uiteindelijk hebben we bus 26 naar Portobello Beach genomen, waar we heeeerlijk uit konden waaien. De storm was ondertussen wel gaan liggen, maar toch was het nog behoorlijk winderig, en als je niet uitkeek kreeg je ene lading zand in je ogen… Hier ook heel veel foto’s gemaakt, omdat het 1. langzaam donker werd en 2. de lucht echt suuuuper mooi was. Onderweg overigens nog de nodige omgewaaide bomen (en trampolines) gezien, samen met afgewaaide dakpannen en zelfs schoorstenen.

Woensdag konden we dus ein-de-lijk naar de dierentuin, waar we eerst maar eens panda’s hebben gekeken. Nick happy, Kim happy. Klaar, nu kunnen we weer naar huis. Natuurlijk niet gedaan: we moesten ook nog pinguins kijken, en tijgers, en neushoorns en en en…. Heeeeeel veeeel andere diertjes. Van (weer een andere) Nick (verzorger op de Bird Section) hoorde we dat er behoorlijk wat bomen omgewaaid waren binnen het park, en dat er ook het een en ander aan kabels naar beneden was gekomen. Gelukkig geen beestjes of mensen gewond, dus dat scheelt. De schade kon je hier en daar inderdaad goed zien: soms lag de complete top van een grote den midden op het pad… Die avond moest Nick weer terug naar Griekenland, dus heb ik m gedropt op t vliegveld en daagdaag gedaan, en nu zit ie dus weer in Griekenland. Was gezellig Nick, koewl dat je er was!

Daarna… eeeeeh, eigenlijk niks bijzonders meer gedaan! Weer hard aan het werk in de zoo om mn report af te krijgen, en in de weekenden vooral slapen, eten en niks doen. Dus dat was het wel weer tot nu toe! Volgens mij m’n langste verslag ooit, maar ja, heb dan ook nog niet eerder zoveel verschillende dingen in zo’n korte tijd gedaan. Nu is het dus nog maar een paar weekjes, en dan terug naar huis… Zal het hier wel missen hoor, has niet gedacht dat ik dit ooit over een stad zou zeggen, maar t is toch echt zo:

I LOVE EDINBURGH!!!